Wandelend met de honden in het Quintusbos komt men een aantal bomen tegen met inkervingen in de bast. Het gaat dan hoofdzakelijk om oude beuken die vanwege hun gladde bast gemakkelijk te kerven waren. Hierover pratend met een passerende leeftijdsgenoot (we zijn beiden 70+) kwamen de herinneringen boven: hoe je als pakweg 12-jarige jongen een zakmes had waarmee je allerlei dingen kon doen (aan het gebruik als steekwapen dacht men toen niet) zoals het snijden van een fluitje uit vlierenhout of een bootje uit de bast van een spar. Maar ook was het een onmisbaar stuk gereedschap om een wilgentak tot boog te maken en riet tot pijlen te snijden. Of een om ‘buis’ te maken van fluitenkruid, een soort blaaspijp, om krantenpapieren pijltjes mee te kunnen schieten (de rijkeren onder ons gebruikten daar een stuk plastic elektriciteitsbuis voor waarvan ook de hoelahoep gemaakt werd). Maar het mes werd ook gebruikt om ‘landjepik’ (in zand werden de contouren van een land getekend en door het mes op een bepaalde manier te gooien kon men stukken land veroveren) te spelen, een soort voorloper van het nu zo populaire spel Risk.
En met een beetje fantasie zou men het bastkerven ook als een voorloper kunnen zien van de hedendaagse viltstifttekeningen en graffiti; bekijk de inkervingen in het Quintus-bos maar: de hartjes met een pijl er door heen met aan de punt van de pijl de initialen of zelfs de volledige naam van de jongen en bij de veer die van het meisje. “……………was here” met een datum is een veel voorkomende inkerving maar zelfs populaire omschrijvingen van geslachtsdelen werden niet geschuwd, een soort bliksemschicht en ook op verschillende bomen steeds hetzelfde naamvignet.
En net zoals graffiti gebruikt wordt om te protesteren of een statement te maken gebeurde dat 80 jaar geleden ook al want tijdens de Tweede Wereldoorlog kerfde iemand OZO (O ranje Z al O verwinnen) in verschillende bomen evenals ergens Oranje Boven. Hoe wrang en wreed is het dan dat in datzelfde Quintusbos drie verzetsstrijders werden gefusilleerd. Hun namen staan niet in een boombast gekerfd maar zijn op de fusilladeplaats in graniet gesneden.
Gertjan Hakkaart voor de Harense Historische Vereniging Old Go
Dit artikel is gepubliceerd in Haren de Krant augustus 2021.