Het is 9 september 1975. Samen met de andere kinderen van mijn klas sta ik, rood-wit-blauw vlaggetje in de hand, onder het poortje bij de ingang van de bibliotheek te wachten. Onze klas is niet de enige die gekomen is. De smalle weg die onder de poort door naar het Raadhuisplein toe leidt, staat aan beide kanten vol met kinderen van scholen uit de gemeente Haren.
Op de parkeerplaats achter de bieb, is de weg naar het het poortje afgebakend met dranghekken. Het staat er vol mensen. Onder het poortje wordt een aantal kinderen ongeduldig. 'Waar blijft ze nu?', fluistert iemand achter mij tegen haar buurvrouw. Dan wordt ons geduld beloond. Om de achterkant van de bibliotheek heen komt een grote donkere auto aanrijden. 'Hier komt de koningin!', roept iemand en we beginnen te joelen en zwaaien met onze vlaggetjes. De auto rijdt voorbij in de richting van het nog nieuwe gemeentehuis. Het gaat allemaal zo snel dat ik Koningin Juliana niet eens zie. Dan roept onze juf dat we weer naar school moeten en begint onze wandeling terug naar Oosterhaar.
Vijftien jaar later op 30 april 1990, sta ik op nagenoeg dezelfde plek weer te wachten op een koningin. Beatrix, deze keer. Ook nu ben ik niet alleen. In plaats van een rood-wit-blauw vlaggetje heb ik mijn trombone in de hand en ben ik gekleed in het blauw-zwarte uniform van muziekvereniging Oranje Nassau. Deze keer heb ik de koningin al wel gezien - drie kwartier eerder bij het station, toen ze aankwam met de trein en Oranje Nassau samen met een kinderkoor voor muziek zorgde. Het Raadhuisplein loopt lekker vol met mensen en het balkon van het gemeentehuis is versierd met bloemen. Het wachten duurt deze keer langer dan in 1975. De koningin neemt haar tijd met de rondgang door het dorp, maar dan komt ze er aan. Vergezeld door burgemeester Weide loopt ze het gemeentehuis in. Enige minuten later verschijnt het gezelschap op het balkon voor een afscheidsrede.
Zomaar twee gebeurtenissen uit de recente geschiedenis van de gemeente Haren. Het zou leuk zijn als ook Koning Willem Alexander ons in de toekomst eens zou vereren met een bezoek. Moet hij trouwens wel opschieten. Voor we het weten zijn we ge-herindeeld bij een andere gemeente...
Maria Staal