Wandelend door de wijk Mikkelhorst kom ik oude gebruiksvoorwerpen tegen. Ik vind een kartonnen beker onder een bank. Even opruimen is mijn impuls. Verhip hij zit vast. Hij is niet van karton, hij lijkt van brons. Brons, dat is knap duur. Hoe kan dit? Ik ga op onderzoek uit. Marijk Uri van de toenmalige VVV verschaft raad. Zij heeft de voorwerpen op papier. Er blijken zelfs 12 werken te zijn. Neergezet toen de wijk in 1995 is aangelegd. Het verhaal van de kunstenaar wordt bij de route geleverd.
In mijn woorden komt zijn filosofie hierop neer: als over duizenden jaren deze kunstwerken, gewone dagelijkse gebruiksvoorwerpen worden gevonden, kunnen mensen net zo verbaasd zijn, als wij bij sommige archeologische voorwerpen. Ze zouden kunnen denken, wat is dit ? Ook heeft de kunstenaar verbinding gelegd met deze zeer oude streek waar eens het buitenhuis De Mickelhorst stond. De oude stoel en het wapen verwijzen hiernaar.
Ik laat de voorwerpen graag zien bij mijn excursies en geniet van de verbazing als men aan de oude handschoen trekt die levensecht op het bankje ligt. Of de nostalgie die het oude petroleumblik oproept. Onlangs liet ik een paar voorwerpen zien aan een neefje en nichtje. De kinderen hebben een onbevangen blik en geven hun eigen betekenis aan de voorwerpen. Het plezier dat ze hebben bij de stapel gebonden oude achteloos weggeworpen folders. De stoel wordt gelijk ingenomen: daar ga je opzitten ook al ligt de stoel met de poten in de lucht. En er worden selfies gemaakt, natuurlijk. Bij het petroleumblik kan ik geschiedenisles geven.
Hier raken de verloren tijd en onze tijd elkaar. Het wonder geschiedt, de tijd vloeit samen. Als u de kleine wondertjes van de verloren tijd ook wilt zien: een overzicht vindt u onder de titel ‘kunstwerken in de wijk Mikkelhorst’
Ali Bakker, september 2016