Bij het zoeken naar gebouwen (woningen, winkels etc.) waarbij mijn vader, architect, betrokken was kwam ik een advertentie uit maart 1929 tegen, waarin de aanbesteding werd aangekondigd van de verbouwing van café E. Meijer aan de Rijksstraatweg. Natuurlijk vroeg ik me af welk café dat zou kunnen zijn. 

 

Gelukkig heeft Old Go op haar website ook adresboeken in de rubriek Bronbewerkingen staan en zo kwam ik er achter dat café Meijer gevestigd was aan de Rijksstraatweg A 366. Ook voor die uitdaging had Old Go een oplossing: een tabel huisnummering waarbij A 366, 158 bleek te zijn. Er was in het adresboek van 1929 zelfs een advertentie geplaatst van E. Meijer waarbij werd gesteld dat het ‘café t.o. de Meerweg gelegen’ was. Het was dus daarmee duidelijk dat het café Meijer nu het huidige restaurant YUGO of KING WAH is en een blik op de folder ervan bevestigde dat. Maar van een gunning of heropening van het café na de verbouwing bleek niets.  En zo belandde ik bij een nieuwe uitdaging: wat was er sinds de aankondiging gebeurd? 

 

Opnieuw werd Old Go geraadpleegd in de vorm van de secretaris, die bereid was in de bouwvergunningen te kijken of die aanvraag bij de gemeente Haren was ingediend, en dat bleek niet het geval.  Er was dus een plan gemaakt, en misschien een prijs bekend geworden en vervolgens werd het plan teruggetrokken. 

Wie was nu dhr E. Meijer? 

 

Roelof Meijer, caféhouder en rijtuigverhuurder huwde in 1891 met Stientje Kapma, het gezin bestond naast de ouders uit twee dochters en een zoon Egbert geboren in 1901. Deze was het die na het overlijden van zijn vader in december 1921 het café overnam. Hij deed niet alleen het café, maar was ook kapper, hij huwde in november 1921 te Gasselte met Lammechien Doedens. Misschien was de prijs voor de verbouwing te hoog en kon hij de financiering niet rond krijgen, want hij verkocht het café aan Jan Pama, kelner, die in 1929 getrouwd was met Geertruida Ammerman. 

 

Meijer richtte zich op het kappersvak en oefende dat uit aan de Rijksstraatweg 174, en overleed in 1940. Voor een verdere uitwerking van de familie Meijer kunt u kijken op het bevolkingsregister Haren, Gezinsstaten van 1830, ook op de site van Old Go onder Bronbewerkingen. Al met al een stukje geschiedenis uit een advertentie. 

 

Roelof van Wijk  voor de Harense Historische Vereniging Old Go

Dit artikel is gepubliceerd in Haren de Krant maart 2021

W. Rutgers beschreef in 2012 veel vermakelijke anekdotes over de IJsvereniging in zijn boekje “IJstijd”. 

 

De IJsvereniging werd in 1892 opgericht. Doel was het samen beleven van de ijspret, met schaatswedstrijden en de prijsuitreiking met een gezellige avond in één van de cafés in Glimmen, de Punt of Harenermolen. In de eerste tien jaar waren er slechts vijf winters waarin geschaatst kon worden. Ook toen al weinig strenge winters! De contributie was 1 gulden per jaar, een dagloon voor een arbeider.

 

De eerste hardrijderij voor heren op de Drentse A was in 1893.  Eerste prijs: 25 gulden (3 weeklonen), tweede prijs: 10 gulden (een ruim weekloon). Prijzen voor de hardrijderij voor leden: een thermometer, een inktstel, een wekkerklokje en een tabaksdoos. Begin 1900 een hardrijderij voor alle arbeiders uit Glimmen en omstreken met als prijs spekpakketten van “een best vet varken”. In november 1901 bleek de kas op 5½ cent na leeg te zijn. Ook was er eens voor alle prijswinnaars een pond tabak en een kalender, aangeboden namens een tabaksfabriek in Groningen, directeur Liefting woonde in Glimmen. Het bestuur deed er een pijp bij en “de avond werd al dampend voortgezet tot diep in de nacht”.

 

Tijdens de algemene ledenvergaderingen werd vaak een paar schaatsen verloot. De gezellige feestavond voor de leden was, naast de schaatspret, een hoogtepunt in het jaar en toen er enkele jaren geen ijs lag werd contact gezocht met de Harddraverijvereniging om gezamenlijk een feestdag te organiseren. Dat werd in mei 1910 een zangconcours in een feesttent in Harenermolen. Tot in de twintiger jaren wordt er geschaatst waar maar ijs ligt: de Drentse A, het ondergelopen land ’t Hemrik, de vijver bij Voorveld, het Noord-Willemskanaal bij de Punt.

 

In 1927 is er na jaren van vergaderen en overleggen (ook toen al “polderen”) eindelijk een eigen ijsbaan midden in het dorp met elektrische verlichting die tijdens de strenge winter van 1929 gebruikt wordt voor alle vormen van ijspret zoals hardrijderijen, o.a. voor jongens tot 16 jaar met een rit van 13 seconden op de 125 meter, paarrijden, ringsteken, een rijderij met hindernissen en een spekrijderij.

 

Gertjan Hakkaart voor de Harense Historische Vereniging Old Go
 Dit artikel is gepubliceerd in Haren de Krant februari 2021

Een fabriek met de naam 'De Toekomst', dan verwacht je natuurlijk dat zoiets toekomst heeft. Hoe zit dat. 

 

In 1896 vonden 42 veehouders uit Glimmen en omgeving het tijd voor een eigen melkfabriek. Het werd: "Coöperatieve Stoom-Zuivelfabriek en Korenmalerij De Toekomst". In 1941 kwam er een grasdrogerij bij en veel later een flessenvulapparaat. De ideale plek was aan de Rijksstraatweg, het werd nummer 35. Tegenover de toenmalige bakkerij Klaas Bakker, m’n vader, en nog steeds bestaande installatiebureau, toen genaamd, Rieks Smid. Het werd een bakstenen gebouw, gietijzeren kozijnen met een markante schoorsteen, twee uitritten en een aan de Nieuwe Kampsteeg. Het afvalwater, dat flink kon stinken, loosde via het Glimmerbeekje op de Drentse A. 

 

Men produceerde naast melk: kaas, yoghurt, boter, karnemelkse pap, vla, karnemelk en maalde koren en droogde gras. De melk werd bij de boeren opgehaald met karren en later met vrachtwagens. Een van de vrachtwagens was een oude legerauto met het stuur rechts. Als kind mocht ik wel eens mee: geweldig! De elkbussen werden aan de voorkant van de fabriek op een plateau gezet en door stoere mannen naar binnen gedragen, geschoven. Later konden de bussen zo van de wagen op de nieuw aangelegde lopende band gezet worden. Soms zaten de deksels zo vast dat een andere deksel of rubberhamer nodig was om het deksel eruit te slaan. 

De mannen goten de bussen leeg in een aparte bak om de hoeveelheid melk te bepalen, daarna stroomde het door voor verdere verwerking. De bussen waren gemerkt, zodat van elke boer de opbrengst kon worden genoteerd. Heet water spoelde de bussen schoon en dan kwamen ze aan de achterkant de fabriek weer uit. 

 

De oven werd gestookt met kolen, wat roet gaf op bijvoorbeeld het schone wasgoed in de buurt. Er werd gebruik gemaakt van stoommachines en vanaf 1916 ook van elektromotoren. De oven bleef in werking voor o.a. heet water. Om 12 uur blies de stoomfluit. 

Tegen 1966 kon het niet meer uit. De Toekomst duurde 70 jaren en is in 1968 afgebroken. Nu staan op deze legendarische plek woningen.

 

Henk Bakker voor de Harense Historische Vereniging Old Go
Dit artikel is gepubliceerd in Haren de Krant januari 2021